Infinite Stratos Chapter 4 "At the end of Summer"

นิยายตอนสุดท้ายของ ชาร์ลล็อต และ ลอว์ร่า ไว้จะอัพของหลินให้นะครับ

 Chapter 4  :  "At the end of Summer"

อาจจะทำมากไปแฮะ...
ในขณะที่ชาร์ลปล่อยให้ความคิดในหัวตัวเองดำเนินไป ชาร์ลก็ได้จ้องมองอิจิกะที่นอนหลับยู่บนเตียง
“…………”
ชาร์ลมองไปรอบๆด้วยความกังวล
หมอที่ถูกเรียกตัวฉุกเฉินได้กลับไปแล้วและลอว์ร่าที่ไปซื้อเครื่องดื่มก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ
ทั้งหมดเป็นใจให้....
เตียงมีเสียงเอี๊ยดดังลั่นเมื่อได้รับน้ำหนักเพิ่ม
ชาร์ลล็อตค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆอิจิกะ...
"อืมม..."
พอผมตื่นขึ้นมารู้สึกประหลาดใจในความสบายๆในช่วงเวลาที่สับสน
"ลา ลา ... ลา...."
เพลงกล่อมเด็ก...นี่?
โทนเรียกเบาๆที่ฟังดูไพเราะค่อยแทรกซึมไปในร่างกายผม นอกจากนั้นหมอนที่ผมนอนอยู่นุ่มอย่างไม่น่าเชื่อชวนทำให้เคลิ้มหลับ
ความรู้สึกนี้มัน...สบายเหลือเกิน
ความรู้ที่เส้นผมถูกลูบเบาๆ
ด้วยความยากที่จะเข้าใจ ผมก็เคลิ้มไปกับความรู้สึกเหล่านี้ซะแล้ว
"ชาร์ล! ทำอะไรของเธอ!"
เสียงแสบแก้วหูทำให้ผมลืมตาขึ้นทันที
จากนั้นก็มีอะไรบางอย่างกำลังดึงคอผมอย่างแรง
"ละ-ลอว์ร่า? ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะ"
"ฉันไม่ปล่อยให้อยู่กันแค่สองต่อสองหรอก! อิจิกะ! นอนตักชาร์ลล็อตนานแค่ไหนแล้ว!"
ผมเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่เธอพูด
สิ่งที่เกิดขึ้นคือชาร์ลให้ผมนอนตัก
"อ่า...คือ....อิจิกะ ที่เห็นอยู่...คือมัน..."
"ใครจะสนเรื่องนั้นละ! ถ้าอิจิกะอย่างนอนตักฉันก็จะให้นอนเอง!"
"ว้าย ลอว์ล่า อย่ากระชากเขาอย่างนั้นสิ!"
ไอ้ความยุ่งเหยิงนี้มันอะไรกัน
**ประเมินสถานการณ์ : เริ่มวิเคราะห์ **
...
.........
...
**ประเมินสถานการณ์ : จบการวิเคราะห์ **
"งี้นี่เอง หลังจากที่เราหมดสติไปก็ถูกพามาที่นี่ จากนั้นชาร์ลก็อาสาเฝ้าให้และลอว์ร่าไปหาเครื่องดื่ม"
ขณะที่ลอว์ร่าส่งเครื่องดิ่มให้ ผมมองไปรอบๆ คนอื่นๆที่อยู่ในห้องพยาบาลในชุดว่ายน้ำ มันดูประหลาดๆดี
"ชาร์ล"
"อะ-อืม"
"ลอว์ร่า"
"มีอะไร?"
"ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?"
"..."
"..."
ทั้งสองเงียบ
ทั้งสองคอตกอยู่ในช่วงเวลาที่เงียบสักพัก
"ขอโทษ"
"ความผิดฉันเอง"
"ดี แล้วทำไมพวกเธอต้องจริงจังขนาดนั้นล่ะ?"
"เอ๊ะ? คือ นั่นเพราะ...ลอว์ร่า..."
"หะ-หา? ฉันแค่ต้องการแข่งขันกับชาร์ลล็อตเอง!"
"อา แน่ใจเลยว่าไม่สำคัญจริงๆ"
ผมไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดเลยพูดตัดบทไป
"ว่าแต่กี่โมงแล้ว?"
"อืมม..4โมงเย็น"
"งั้นก็กลับสถาบันกันเถอะ"
"เอ๋?"
" ' เอ๋? 'นี่หมายความว่าไง? จะกลับต้องใช้เวลานาน กลับตอนนี้ล่ะดีที่สุดแล้ว "
"นั่นก็จริงแต่... มู..."
ชาร์ลกับลอว์ร่าดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ เราต้องทำอะไรสักอย่าง
"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว  งั้นกินมื้อเย็นก่อนแล้วค่อยกลับละกัน"
"อืม!"
หลังจากผมดื่มชาเสร็จ ผมก็จ้องพวกเขาที่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียอะไรสักอย่างอีกแล้ว
"เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเจอกันตรงประตูหน้าแล้วกัน"
.   .   .
ชาร์ลล็อตบ้า , ได้รับความรักคนเดียวเลย
ลอว์ร่าคิดกลับไปแล้วรู้สึกอิจฉาเรื่องนอนตักที่เกิดขึ้นในขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าและจ้องชาร์ลล็อต
ไม่ได้โกรธชาร์ลล็อต...ฉันแค่ต้องการสิ่งตอบแทนจากอิจิกะบ้าง!
ในขณะคิดสิ่งที่เกิดขึ้น ลอว์ร่าก็เปลี่ยนชุดเสร็จและออกจากห้องพร้อมกับชาร์ลล็อตที่เปลี่ยนอยู่ในชุดธรรมดาแล้ว
"นี่ ลอว์ร่า"
"มีอะไร?"
"ยังโกรธเรื่องก่อนหน้านี้อีกเหรอ?"
"ก็ไม่นิ"
"ไม่จริง อารมณ์เสียอยู่แน่ๆเลย"
"ฉันเปล่าซะหน่อย!"
หลังจากที่ตะโกนออกมาไม่ทันได้คิดลอว์ร่าก็เอามือป้องปากตัวเองด้วยความอายที่ทำแบบนั้นลงไป
แล้วจู่ๆ ชาร์ลล็อตก็ดึงลอว์ร่าเข้ามากอด
"ทะ-ทำอะไรของเธอน่ะ!?"
"ร่าเริงหน่อย นะ? นะ?"
"อาา หยุดเลย พอแค่นั้นล่ะ ออกไปเลย!"
"แฮะแฮะ~"
"หยุดหัวเราะเลย!"
ชาร์ลล็อตยิ้มร่าเริ่งในขณะที่กอดลอว์ร่าไว้
"เพราะฉันต้องการให้ลอว์ร่าเป็นเพื่อนมากกว่าศัตรูนะสิ"
"หึ...คือ ฉันยอมรับว่าวันนี้ฉันก็ดื้อไป"
"อือ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ"
"กะ-ก็ได้"
"มาเกี่ยวก้อยสัญญากัน"
"นั่นมันมากไปแล้ว!?"
ผู้คนต่างทยอยเดินไปทางที่มีเสียงเอะอะกัน สงสัยจังว่าเกิดอะไรขึ้น
ด้วยการกระทำของคนรอบๆข้างอิจิกะก็เลยเดินตามไปทันที
"ดูเหมือนกำลังสนุกอยู่นะ"
"อืม! ฉันได้เป็นเพื่อนกับลอว์ร่าละ"
"อย่าพูดอะไรให้เข้าใจผิดสิ...."
"เหรอ? ถ้างั้นก็เราเดินมือเดินจับมือไปด้วยกันนะ"
"ขอปฎิเสธ!"
ชาร์ลยิ้มอย่างมีความสุขแต่ลอว์ร่าไม่ยิ้มสักนิด
ขณะที่อิจิกะมองสองคน   ก็บ่นพึมพำกับตัวเอง"ไม่เห็นจะเข้าใจพวกผู้หญิงเลย"
"แฮะแฮะ มาเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ ลอว์ร่า"
"อืม อืม"
ลอว์ร่าที่ยืนมือไปจับกับชาร์ลล็อตอย่างแนบแน่น ราวกับเป็นการแสดงมิตรภาพของพวกเขา

Fin ~*